Bundan sadece 7-8 ay önceydi "Gel Ankara'ya taşınalım" demişti bana , bir de İstanbul'daki evinin anahtarını vermişti ama ben o günden sonra bir daha kendisiyle görüşmemiştim.
Yıllardır süren kanserleşmiş ilişkimizi 6 ayda bir tekrarlanan hasret dolu barışmaların en sonuncusu olacağına karar vermiştim günler öncesinden ama ona söylememiştim.Bıkmıştım sürekli anlatmaktan ondan dinlemekten bitmeyen bu saçma ilişkiden.Bir tek bunun son olduğunu ona söylememiştim.
Sımsıkı sarılırken ya bu son sarılmamızsa demiştim de saçmalama dedikten sonra daha bir sıkı sarılmıştı,içime akan gözyaşlarımı duymamıştı.Kendince çok büyük bir adım atmıştı, taşın yanıma demişti onun için gerçekten büyük bir adımdı ama benim için son noktaydı bu.Haberi bile olmadı yollarımızın ayrıldığından bir not bıraktım sadece.En son "ben seni istiyorum ne olur" demişti de numarasını tamemen engellemiştim.
Şimdi öğrendim ki Ankara'ya taşınmış.Koca bir volkan patladı sanki yüreğimde,usul usul bir kaç damla döküldü gözlerimden.
Olmayacak bilirsiniz ama bir umut minik ufacık küçücük zerre kadar dahi olsa bir umut vardır ya içinizde kendinize bile itiraf edemediğiniz.İşte o az önce tamamen söndü.Ayrı ama aynı şehirdeydik.Biliyordum bir gün bir yerde çıkacaktı karşıma.Olmadı.
Derin ve samimi duyguları yansıtan bir yazı. Emeğinize sağlık. :)
YanıtlaSil