Sabır!

Bakmayın sonunda ünlem olduğuna bir yakarış değil derdim, sadece bekleyiş, özlem.

Ne zor bu sabır denilen davranış ne zor bu hal. Ömrüm hep bir bekleyişle geçti bir bekle sabret dur bekle sabret tavrıyla sürdü. Şimdilerde de öyle. Çok kolay görünüyor değil mi hiçbir şey yapmadan beklemek ,bir şeylerin olması için zamanın hızlıca akmasını düşlemek. Değil işte değil geçmiyor zaman, her şeye akan o zaman beklediğiniz şey için bir türlü akmıyor, bir türlü o an o olay oluşmuyor ama bitmiyor da sadece beklemen sabır etmen gerekiyor. Beklemediğini hayatı akışına bıraktığını söylüyorsun ama değil işte özlemle hasretle kıvrana kıvrana bekliyorsun. İstiyorsun dua ediyorsun içten içe haykırıyorsun.

Bekle bakalım, sabret.

Yeri,göğü,taşı,toprağı,havayı,insanı,duyguyu,sevgiyi,nefreti yaradan Rabbimin vardır bildiği.

Peygamber efendimiz ne demiş,

“Allah sabredenlerle beraberdir.”

Biraz oradan,biraz buradan...

Yazamıyorum,cümle bile kuramıyorum.

Zaten sabahları yanında bir şey yemeyeceksem sadece çay içmeyi de sevmiyorum ama çaycı getirince kırılmasın diye getirme de diyemiyorum sevmesemde bu cümleleri yazarken soğumaya yüz tutmuş büyük bir bardak çay içiyorum.

Tatil bitti,iş başı yaptık.İstanbul boş,yollar bomboş Mecidiyeköy sabah trafiği sıfır.Bayram için şehir dışına çıkanlar dönmese keşke diyorum sonra annemin memlekette olduğunu hatırlıyorum söylediğimden utanıyorum.Sevdiklerimiz dönsün ama herkes dönmesin sonuçta herkesi sevmiyorum :P

Zor bir gece geçirdim korku,kabuslar,uykusuzluk gece nasıl bitti bilmiyorum.

bunların tek sebebinin kafama taktıklarım olduğunu da biliyorum aslında.Tek neden yaptıklarım ve yapamadıklarım.

Neyse şuraya bir tatil fotoğrafı bırakayım da sanki depresif depresif ortada dolaşmıyormuşum gibi olsun.